၉ ရက်နေ့ နေ့လည်စာ စားချိန်မှာပေါ့... ကျွန်တော်တို့ မော်လမြိုင်မြို့က တမ်းတမ်းတတ ထမင်းဆိုင်ကို ရောက်ခဲ့တယ်... အဲဒီဆိုင်မှာ သစ်ခွတွေ တခြားပန်းတွေ ထိုးထားတယ်... ထမင်းစားအပြီးမှာ ပူကျူးလေးက ပန်းတွေနဲ့ ဓါတ်ပုံရိုက်ပါရော...
သူကလေး ဓါတ်ပုံရိုက်နေတာမြင်တော့ ဆိုင်ရှင်အမျိုးသားက သစ်ခွပန်း တစ်ခက် ခူးပြီး သူ့ကို ပေးပါတယ်... ပူကျူးလေး အဲဒီ သစ်ခွပန်းခက်လေးကို ကိုင်ပြီး ဓါတ်ပုံ တစ်ပုံ နှစ်ပုံရိုက်ပါတယ်... ကျွန်တော်က ကားပေါ်ကနေ ငေးကြည့်နေရင်း စောင့်နေတာပေါ့...
အဲဒီမှာ ကျွန်တော် မထင်ထားတဲ့ အပြုအမူ တစ်ခုကို ကလေးလေး လုပ်လိုက်ပါတယ်... ဓါတ်ပုံရိုက်အပြီး ကားပေါ် တက်ခါနီးမှာ ခုနက သစ်ခွပန်းခက်လေးကို ဆိုင်က ပန်းအိုးတစ်ခုမှာ ပြန်ထိုးထားခဲ့တာပါ... သူမ ကားပေါ်ရောက်တော့ ကျွန်တော်မေးတယ်...
"သစ်ခွပန်းက ပေးတာမဟုတ်ဘူးလား? "
"ဟုတ်တယ်"
"ပန်းက အတုလား?"
"မဟုတ်ပါဘူး အစစ်ပါ"
"ဒါဆို ဘာလို့ ပူကျူးက ထားခဲ့တာလဲ?" ဆိုတော့
"ဟင်... ကိုကို ပေးတာမှမဟုတ်တာ... မလိုချင်ပါဘူး..." တဲ့ဗျာ...
သူမ စိတ်ထဲမှာ ရှိတဲ့အတိုင်း ပြုမူ ပြောဆိုတတ်တာ၊ ဟန်မဆောင်တတ်တာ သိထားတဲ့ ကျွန်တော့အဖို့ ဒီစကားလေး ကြားလိုက်ရချိန်မှာ ကြည်နူးမိသလို သူမအပေါ် လေးလည်း လေးစားမိတယ်... ပိုလည်း မြတ်နိုးမိပါတယ်... တကယ်ဆို အဲဒီပန်းလေးကို သူ ယူလာလည်း ကျွန်တော် စိတ်ဆိုးမှာ မဟုတ်ပါဘူး... သူမ မဟုတ်တဲ့ တခြား မိန်းကလေးတွေဆိုလည်း ယူမိကြမယ်ထင်ပါတယ်... ပူကျူးလေးကတော့ အဲလို သူများနဲ့ မတူဘဲ ထူးခြားတဲ့ ချစ်စရာ စိတ်ကလေး ရှိတာ သတိထားမိလိုက်ရတယ်...
အရမ်းချစ်တယ်... ကလေးလေးရယ်... ❤️
No comments:
Post a Comment